Yazarı: Sücaattin Erdem

Dergah Yayınları, Anadolu Kitaplığı

286 sayfa, Basım yılı: 2008

Yazarın ilk kitabı Arapgir Hasreti’ni büyük bir ilgi ve heyecanla okumuş, kitabını tanıtan bir yazıyı yazmaya yazarına söz vermiştim. Okumamın ardından kitap kapanın elinde kaldı. Ben kitabı yeniden elime geçirdiğimde uzunca bir zaman geçmiş, ben o heyecanı kaybetmiştim. Ayrıca da yazara karşı da bir suçluluk psikolojisine girmiştim.

Sücaattin Erdem ile aynı köydeniz. O benden birkaç yaş daha büyüktür. Benim çocukluğum sırasında köyümüzde yüksek tahsil yapan insan hemen hemen hiç yoktu. O, bu nadir insanlardandı. Ben onu bir ağabey gibi görüyor, nasıl ders çalıştığını gizli gizli merak ediyordum. Beni bir kez evlerine çağırmıştı. O gün benim için özel bir gündür. O köyümüzün imamının torunu hem de banka müdürünün oğlu, “mamur” çocuğu “ idi. Benim için o bir özdeşim nesnesi idi. Özdeşim ‘bir insanın başka bir insana ait özellikleri benimseyerek kendine mal etmesi, onun gibi olmaya çalışması’ demektir. Çocuk gelişiminde önemli temel düzeneklerden biridir. Buna öğrencilerin, çocukların anne veya babalarını, öğretmenlerini taklit etmesini örnek verebiliriz. Evlerinde bana kitabında bahsettiği, maket harman makinesini göstererek çalıştırmıştı. Harman makinesi o zaman köyde harman savurmak için kullanılan makinelerin bire bir aynısı ama boyut olarak bir maket kadardı. Yaklaşık 40-50 cm kadar olan bu makine mükemmel bir oyuncaktı. Görüntüsü hala gözlerimin önündedir. Böyle bir oyuncağı “ben de yapabilir miyim?” diye uzun uzun düşündüğümü de anımsıyorum. O makinenin şimdi bir müzede olduğunu bilmek benim için heyecan verici. (Yazının devamı gazetemizdedir.)